«Αδιαπραγμάτευτός στόχος η Παραγωγική Ανασυγκρότηση της χώρας».
Ο ελληνικός αγροτικός τομέας είχε
και έχει μια σειρά προβλημάτων ξεκινώντας από το αυξημένο κόστος παραγωγής.
Σήμερα, έχει διαμορφωθεί ένα
αρνητικό ισοζύγιο αγροτικών προϊόντων περίπου 2,5 δις ευρώ με ό, τι αυτό
σημαίνει για το δημόσιο χρέος. Σε ετήσια βάση πρέπει να πληρώνουμε συνολικά το
προαναφερόμενο ποσό σε άλλες χώρες προκειμένου να μπορούμε, να τρώμε το
καθημερινό μας πιάτο (με φακές Καναδά, πατάτες Αιγύπτου, λεμόνια Αργεντινής,
κρεατικά Γαλλίας).
Διαπιστώνεται μια ανεπάρκεια σε
βασικά είδη διατροφής με συνέπεια και τη διατροφική μας εξάρτηση, όπως αυτή
αποτυπώνεται με αριθμούς στις μεγάλες εισαγωγές και στην ταυτόχρονη εκροή
σημαντικού χρηματικού ποσού εκτός χώρας.
Με την ένταξη της Ελλάδας στην
Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα οδηγηθήκαμε σε σημαντικές χρηματοδοτήσεις των
ελληνικών αγροτικών εκμεταλλεύσεων ως το 1992, που ξεκινάει ένας νέος κύκλος μεταρρύθμισης
της ΚΑΠ.
Έχουν κατατεθεί πολλά στοιχεία
και απόψεις για την καταστροφική διαχείριση των ευρωπαϊκών κονδυλίων αλλά και
για την ΚΑΠ, που δε λειτούργησε ούτε ως κοινή ούτε ως αγροτική πολιτική για τη
χώρα μας.
Το βασικό είναι ότι όλες οι
ελληνικές κυβερνήσεις ετεροπροσδιόριζαν την εθνική αγροτική πολιτική και
καθοδηγούσαν τους παραγωγούς με βάση τις εξελίξεις και τα κελεύσματα των
Βρυξελλών.
Έτσι, μια σειρά από σημαντικές
παραδοσιακές καλλιέργειες εγκαταλείφθηκαν, επειδή ο σχεδιασμός της ΕΕ ενίσχυε
άλλα προϊόντα.
Η επιβολή ποσοστώσεων της ΕΕ στην αγροτική παραγωγή των χωρών του Ευρωπαϊκού
Νότου δημιούργησε τις προϋποθέσεις, ώστε η Ελλάδα, να εγκαταλείψει την παραγωγή
προϊόντων εξαιρετικής ποιότητας, που θα μπορούσε, να παράγει.
Δεν υπήρξε έλλειψη στρατηγικού
σχεδιασμού, όπως λέγεται. Αντιθέτως, υπήρξε σχεδιασμός τέτοιος, που αδιαφορούσε,
πιο σωστά, πολεμούσε τα εθνικά, δηλαδή τα λαϊκά συμφέροντα. Αυτό σημαίνει
βαθμιαία μετάβαση της διανομής και της εμπορίας των αγροτικών προϊόντων σε
πανίσχυρα εγχώρια και κυρίως διεθνή ολιγοπωλιακά συμφέροντα. Επομένως, διόγκωση
της διαφοράς στην τροφή, που αγοράζει ο καταναλωτής και πληρώνεται ο παραγωγός.
Ωστόσο, η Ελλάδα αποτελεί ακόμα
και σήμερα βασικό προμηθευτή αγροτικών προϊόντων στις διεθνείς αγορές, με
σημαντική παρουσία στις περισσότερες αγορές των χωρών – μελών της ΕΕ κι του
ΟΟΣΑ. Είναι η χώρα παραγωγής 102 προϊόντων Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης
(ΠΟΠ) και Προστατευόμενης Γεωγραφικής Ένδειξης (ΠΓΕ), όσον αφορά στον αριθμό
των κατοχυρωμένων ονομασιών, καθιστώντας τα μοναδικά σε ολόκληρο τον κόσμο.
Αν, λοιπόν, τα δεδομένα είναι αυτά
, αν κυριαρχεί η παραγωγική αποδιάρθρωση, ποιος οδικός χάρτης θα πρέπει να ακολουθηθεί για να
πραγματοποιηθεί η ποθούμενη παραγωγική ανασυγκρότηση;
Και τι έχει κάνει προς αυτή την
κατεύθυνση η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ;
Καταρχάς, εξασφαλίστηκε η ομαλή
καταβολή των κοινοτικών ενισχύσεων και μπήκε τάξη σε πολύ παλιότερες
εκκρεμότητες. Για πρώτη φορά δεν υπάρχουν πρόστιμα και καταλογισμοί εν
αντιθέσει με τα προηγούμενα χρόνια . Ας μην ξεχνάμε ότι από την αρχή της
διακυβέρνησης υπήρχε τελεσίδικη απόφαση επιστροφής 3 δις ευρώ ως αποτέλεσμα
κακοδιαχείρισης των κοινοτικών πόρων από το 1990.
Υπήρξαν νομοθετικές παρεμβάσεις
(νομοσχέδια για συνεταιρισμούς για βοσκήσιμες γαίες) που φανερώνουν έμπρακτη
προσπάθεια και βοήθεια με στόχο τη σωστά οργανωμένη και αποτελεσματική
συλλογική δράση των παραγωγών και για ουσιαστική στήριξη της κτηνοτροφίας.
Η κάρτα του αγρότη, ως μέσο
διευκόλυνσης της ρευστότητας των αγροτικών εκμεταλλεύσεων, η απλοποίηση και η
μείωση του κόστους παραγωγής όλων των διαδικασιών για αδειοδοτήσεις πάσης
φύσεως , η καταγραφή της δημόσιας γεωργικής περιουσίας, η λήψη άμεσων μέτρων
και δράσεων ενάντια στην παράνομη διακίνηση αγροτικών προϊόντων, παράνομων
ελληνοποιήσεων και εισαγωγών είναι κάποιες από τις άμεσες παρεμβάσεις για τη
συνέχιση της παραγωγικής διαδικασίας.
Επιπλέον, η δημιουργία ευνοϊκών
συνθηκών για την είσοδο νέων αγροτών στην παραγωγή, η διοικητική ανασυγκρότηση και
η τεχνική στήριξη των δομών και υποδομών (για παράδειγμα μετά και την ολοκλήρωση των σχεδίων διαχείρισης υδάτων απαιτούνται
συνολικές παρεμβάσεις για την ανασυγκρότηση των αρδευτικών δικτύων), δημιουργία
ερευνητικών κέντρων για επιμόρφωση και τεχνογνωσία των παραγωγών, ένας
κεντρικός σχεδιασμός, που θα αφορά στην περιβαλλοντική προστασία, η βελτιστοποίηση
της ποιότητας των αγροτικών προϊόντων, η πιστοποίηση και εκμετάλλευση της
υπεραξίας, που προκύπτει με ταυτόχρονη βελτίωση της προώθησης στις διεθνείς
αγορές, η επέκταση της μεταποίησης και πάνω από όλα η μείωση του κόστους
παραγωγής.
Ωστόσο, για να είναι εφαρμόσιμα
όλα τα προηγούμενα, μέσα στο ασφυκτικό δημοσιονομικό περιβάλλον αλλά και στα
σφικτά όρια της ΚΑΠ, θα πρέπει να απαιτηθεί μια γενικότερη αναθεώρηση των
Διεθνών Συμφωνιών . Η σύνδεση της ΚΑΠ με την παραγωγή είναι αναγκαία όχι μόνο για
την Ελλάδα αλλά για όλη την ΕΕ, που πρέπει να εναντιωθεί στην επέκταση των
γενετικά τροποποιημένων φυτών. Οι χώρες
θα πρέπει να έχουν μεγαλύτερη ελευθερία στους σχεδιασμούς για την προώθηση της
παραγωγικής τους ανασυγκρότησης με βάση τις ιδιαιτερότητές τους.
Τέλος, η κοινωνία ολόκληρη θα
πρέπει να εμπλακεί με το θέμα της παραγωγικής ανασυγκρότησης. Χρειάζεται ένα
πολιτικό κίνημα για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση, πραγματικό και όχι
θεσμοθετημένο ή απλώς διακηρύξεις μιας κυβέρνησης, ακόμα και του ΣΥΡΙΖΑ. Κεντρικό
της στοιχείο πρέπει να είναι η κοινωνική ενότητα, με νέες αρχές στην παραγωγή,
με νέα πρότυπα στην κατανάλωση.
Μαρία Τριανταφύλλου.
