Κυριακή 12 Απριλίου 2020

«Στο Μεσολόγγι έφαγαν μπαρούτι για ψωμί
Αλλά δεν δίνουν τα κλειδιά, δεν δίνουν την τιμή»
               Από τον «Καλόγερο της Κλεισούρας» του Κ. Κρυστάλλη.
Αν κάτι χαρακτηρίζει την πορεία του ελληνικού έθνους, αυτό είναι το πνεύμα της αντίστασης, που επιδεικνύει διαχρονικά απέναντι σε όσους επιβουλεύονται την ελευθερία του. Και η περίπτωση του Μεσολογγιού αποτελεί ορόσημο και οδόσημο αυτής της πορείας.
Στην Ιερά Πόλη υπήρξε συνειδητή ταύτιση έργων και ιδεών με υποδειγματική συνέπεια, που καθαγιάστηκε από το αίμα των υπερασπιστών της.
Οι Μεσολογγίτες και όσοι άλλοι είχαν προστρέξει για βοήθεια-Έλληνες και φιλέλληνες- έκαναν δύο πράγματα
Στηρίχτηκαν στις δικές τους δυνάμεις και
Υπερασπίστηκαν την πόλη και την πατρίδα
Κράτησαν το Μεσολόγγι ελεύθερο από το σάλπισμα της Επανάστασης το 1821, όταν έδιωξαν τους Τούρκους και ανέλαβαν τη διοίκηση της πόλης έως στις 10 προς 11 Απριλίου 1826, που πραγματοποίησαν την Έξοδο.
Γνώριζαν, ότι είχε ανάψει «ο των ραδιουργιών αγών» και υπέστησαν τα απόνερα του Εμφυλίου , κυρίως της Δυτικής Στερεάς . Το Μεσολόγγι εχάθη.
Φέτος, δε θα υπάρξουν εορτασμοί λόγω των περιοριστικών μέτρων στο πλαίσιο αντιμετώπισης της πανδημίας από τον Covid 19.
Τούτων δοθέντων , όλες οι προτάσεις για συμβολικό εορτασμό, που ακούστηκαν είτε από τον Δήμο της Ιεράς Πόλης του Μεσολογγίου είτε από δημοτικές παρατάξεις και φορείς και που ενισχύουν την ιστορική αναθύμηση είναι καλοδεχούμενες.
Εξάλλου, για μας, που γεννηθήκαμε σε αυτό τον τόπο,
Που παίζαμε από τα μικράτα μας στο Ηρώο,
Που πήραμε μέρος στη λιτανεία ως μαθητές ,
Που τραγουδήσαμε κάποτε με τη χορωδία της πόλης μας το βράδυ του Λαζάρου,
Που συζητούσαμε με τον μπάρμπα- Μάκο τον Λιάκατα αν το «Λοιπόν, το σπαθί μου», θα πρέπει να λέγεται πιο «ψηλά» ή πιο «χαμπλά»,
Για όλους εμάς δεν είναι απλώς μιαν επέτειος αλλά είναι βίωμα, ενστέρνιση, βαθιά αγάπη και αποδοχή του τόπου μας. Είναι Υπερηφάνεια.
Τον Οκτώβριο του 2014 βρέθηκα στο Όσλο λόγω κοινοβουλευτικής υποχρέωσης. Εκείνη την εποχή μαίνονταν η πολιορκία στο Κομπάνι (μια Συροκουρδική πόλη) από το ισλαμικό κράτος, από τους τζιχαντιστές. Υπήρξε τότε μια κάποια κινητοποίηση αλληλεγγύης προς τους μαχητές της πόλης. Στην πολιορκημένη πόλη ακούστηκε τότε «Το Κομπάνι είναι το δικό μας Μεσολόγγι». Δεν μπορώ να περιγράψω τη συγκίνηση όταν το άκουσα και στις πλατείες του Όσλο,  όπου υπήρχαν συγκεντρώσεις αλληλεγγύης.
Σε κάθε δύσκολη στιγμή ο λαός ξαναγυρίζει στην ιστορία, στις παραδόσεις και στους αγώνες του για να αντλήσει δύναμη. Ξαναγυρίζει στις πηγές του. Το ίδιο κάνουμε και εμείς.
Ναι, φέτος είναι μια διαφορετική επέτειος. Αλλά, ακριβώς για αυτό ας δώσουμε μιαν υπόσχεση.
Ότι θα έχουμε λιγότερα «επετειακά» κείμενα αλλά περισσότερη ουσία και ειλικρίνεια. ΄
Ότι θα προσπαθήσουμε να βγάλουμε τους σκελετούς από το ντουλάπι της ιστορίας μας.
Ότι θα αναδείξουμε το μεγαλείο της θυσίας των προγόνων μας. Η απόγνωση τους οδήγησε σε μια συλλογική, δημοκρατική , ελεύθερη απόφαση, ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ. Πράγματι συνταράχθηκαν πολλοί από τη θυσία, αλλά προφανώς όχι εκείνοι που είχαν αποφασιστικό ρόλο (τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη). Επακολούθησε σχεδόν ο ενταφιασμός της επανάστασης, ώσπου τα ανακτοβούλια αποφασίσουν να ιδρύσουν ένα μικρό ελληνικό κράτος. Πολύ μικρό για το αίμα που χύθηκε και πολύ μακριά από τις προσδοκίες για μια δημοκρατική διακυβέρνηση, κυρίως μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια.
Χρωστάμε την αλήθεια , ταις μεγάλαις ουσίαις.
«Τοιουτοτρόπως από τη μικρότητα του τόπου, ο οποίος παλεύει με μεγάλαις ενάντιαις δύναμες, θέλει έβγουν αι Μεγάλαις Ουσίαις».
          Από τους στοχασμούς του Δ. Σολωμού στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους».
                                                                    
                                                               Mαρία Τριανταφύλλου.
                                                     Πρώην  Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας.
                                                      Φιλόλογος.