Άρθρο της Μαρίας Τριανταφύλλου βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ με αφορμή την ημέρα της γυναίκας:
Κάθε χρονιά η 8η Μαρτίου, η ημέρα της γυναίκας, είναι μιαν ημέρα απολογισμού της πάλης των γυναικών, των εργαζόμενων γυναικών για την κοινωνική, οικονομική και πολιτική τους ισοτιμία και χειραφέτηση .
Ωστόσο, μεσούσης της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας είναι περισσότερο επίκαιρη παρά ποτέ και σημαντική η συζήτηση για το τι σημαίνουν οι μνημονιακές πολιτικές για τη γυναίκα, για τη φιγούρα της νέας εργαζόμενης γυναίκας στην Ελλάδα, όπως διαγράφεται στο σήμερα και στο αύριο.
Τα στοιχεία είναι αμείλικτα για τις γυναίκες. Αυτές αποτελούν την περισσότερο πληττόμενη ομάδα του πληθυσμού από την ανεργία, αφού φτάνει το 65% στις νέες γυναίκες. Από 42%, το ποσοστό των εργαζόμενων γυναικών έπεσε στο 30% όσο βίαια ο καπιταλισμός απελευθέρωσε τη γυναίκα βγάζοντας την, σύροντάς την από το μικρόκοσμο του σπιτιού της στο μεγάλο κόσμο της κοινωνικής παραγωγής και της αγοράς άλλο τόσο βίαια την επαναφέρει στο σπίτι.
Οι γυναίκες είναι επίσης οι πιο ευάλωτες στις απολύσεις κα στην αστάθεια των εργασιακών σχέσεων. Γιατί εκτός από την ανεργία και η μερική απασχόληση είναι «γένους θηλυκού». Η συμμετοχή ανδρών και γυναικών στην απασχόληση στην Ελλάδα παρουσιάζει μεγάλη απόκλιση και μάλιστα είναι από τις μεγαλύτερες των χωρών της Ευρώπης. Συνολικά οι γυναίκες λόγω των καθηκόντων τους στην οικογένεια αναγκάζονται να δεχθούν θέσεις ευέλικτης και μερικής απασχόλησης, οι οποίες είναι χαμηλά αμειβόμενες και ανειδίκευτες, εντείνοντας μ' αυτό τον τρόπο την ιδιαίτερη εκμετάλλευση των στην αγορά εργασίας. Δεν θα πρέπει επίσης να ξεχνάμε όσες γυναίκες δουλεύουν χωρίς ασφάλιση, σε «μαύρη» εργασία, καθώς ασχολούνται σε θέσεις όπως οικογενειακές επιχειρήσεις, οικιακές βοηθοί ή βοηθητικές νοσοκόμες κ.α. και που συστηματικά ξεφεύγουν από τις στατιστικές και τη νομοθεσία.( το ποσοστό ανασφάλιστης εργασίας είναι πάνω από 60% που αντιστοιχεί στις γυναίκες).
Αυτές οι «νέες», «ευέλικτες» μορφές απασχόλησης, που στην πραγματικότητα είναι πολύ παλιές, οδηγούν σε νέες μορφές ανισότητας αλλά και κατακερματισμού των εργαζομένων: από τη μία εργαζόμενους (κυρίως άνδρες) με πλήρη απασχόληση, δυνατότητες εξέλιξης και υψηλότερες αμοιβές και από την άλλη ευέλικτα απασχολούμενους (κυρίως γυναίκες) χωρίς δυνατότητες εξέλιξης και με χαμηλές αμοιβές (κατά 15% από εκείνες των ανδρών). Είναι επίσης σημαντικό ότι οι ευέλικτα απασχολούμενες γυναίκες δεν μπορούν παρά να περιμένουν αποκομμένες από το χώρο της συλλογικής εργασίας και από τη συνδικαλιστική οργάνωση, αποτελώντας έτσι εύκολη λεία της πιο σκληρής εκμετάλλευσης.
Γι΄ αυτή τη νέα γενιά γυναικών οι λέξεις: δουλειά ασφάλεια εργασιακά δικαιώματα, ανθρώπινο ωράριο, μητρότητα, άδεια τοκετού, επιδόματα, συνδικαλιστική οργάνωση, απεργία είναι άγνωστες.
Η υγεία, η παιδεία, η κοινωνική πρόνοια διαλύονται, οι δομές φροντίδας και μέριμνας ιδιωτικοποιούνται και οι γυναίκες είναι αυτές που κυρίως επωμίζονται τις υποχρεώσεις του κοινωνικού κράτους.
Η ενδοοικογενειακή βία ήταν και είναι η βασικότερη αιτία θανάτου γυναικών στο δυτικό κόσμο. Τα ακραία φαινόμενα βίας που καταγράφονται εν μέσω κρίσης αυξάνονται. Αυξάνονται οι βιασμοί και οι δολοφονίες γυναικών. Ο σεξισμός στους χώρους δουλειάς είναι παραπάνω από υπαρκτός.
Ποιο είναι λοιπόν το συμπέρασμα από όλα αυτά; Οι νέες γυναίκες φορτώνονται ακόμα μεγαλύτερα καθήκοντα, ωθούνται στη φτώχεια, βιώνουν τον πολύμορφο αποκλεισμό και τελικά φτάνουν πολύ πιο εξοντωμένες από τους άνδρες στη σύνταξη, αν φτάσουν.
Σε όλα τα προηγούμενα πρέπει να προστεθεί και το ιδεολογικό οπλοστάσιο που αλώνει συνειδήσεις: η νέα γυναίκα, εν γένει η γυναίκα, βομβαρδίζεται καθημερινά από τα πρότυπα της ομορφιάς, του καταναλωτισμού, του ατομισμού, από τις κατασκευασμένες «ανάγκες» που κρύβουν τις πραγματικές για αληθινή ισότητα, πλήρη εργασιακά, ασφαλιστικά και ναι βρε αδερφέ, για ανθρώπινα δικαιώματα, για μόρφωση, συλλογικότητα, αλληλεγγύη, διεκδίκηση της ίδιας της ζωής.
Μήπως αυτός ο κόσμος δεν είναι για τις γυναίκες;
Μήπως αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ;
Μα η αισιοδοξία, η πάλη, η επιμονή και η υπομονή είναι γένους θηλυκού.
Ας σημάνει, λοιπόν, η φετινή ημέρα της γυναίκας την απαρχή αγώνων που θα λύσουν τα οξυμένα προβλήματα των γυναικών αλλά και όλων των εργαζόμενων.
Γιατί, η χειροτέρευση της θέσης της γυναίκας οδηγεί στην επιδείνωση της θέσης όλων των εργαζομένων.
Μαρία Τριανταφύλλου
Βουλευτής Αιτ/νιας
ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ
